قلب دیوونه ی من

هنوزم دوسِت داره

همدم گریه ی من

شب و این در و دیواره

وای از تنهایی

شاید

دیگه از یادت رفتم

دارم از پا می افتم

ولی باز قلب من آروم نمیشه

تنها

غم تو باز دوباره

تو دلم پا میذاره

تو که رفتی اون می مونه همیشه

هر کی می بینه منو

میگه از دنیا سیره

تقصیر چشم تو بود

دل من بی تقصیره

وای از تنهایی

خسته ی خسته منم

دیگه طاقت ندارم

کاش بدونی عزیزم

هنوزم دوست دارم

تو واسه من دنیایی

...

در وجود هر کس رازی بزرگ نهان است

داستانی ، راهی ، بی راهه ای

طرح افکندن این راز

راز من و راز تو ، راز زندگی

پاداش بزرگ تلاشی پر حاصل است

جویای راه خویش باش از این سان که منم
در تکاپوی انسان شدن
در میان راه دیدار می کنیم حقیقت را
آزادی را
خود را
در میان راه می بالد و به بار می نشیند
دوستی ای که توانمان می دهد
تا برای دیگران مأمنی باشیم و یاوری
این است راه ما

تو و من

هر مرگ اشارتی است
به حیاتی دیگر
این همه پیچ
این همه گذر
این همه چراغ
این همه علامت
و همچنان استواری به وفادار ماندن به راهم
خودم
هدفم
و به تو!
وفایی که مرا و تو را به سوی هدف را می نماید

پنجه درافکنده ایم با دستهایمان
به جای رها شدن
سنگین سنگین بر دوش می کشیم
بار دیگران را
به جای همراهی کردنشان!
عشق ما نیازمند رهایی است نه تصاحب
 در راه خویش ایثار باید نه انجام وظیفه...

پس از سفر های بسیار و
عبور از فراز و فرود امواج این دریای طوفان خیز
بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم
بادبان برچینم
پارو وانهم
سکان رها کنم
به خلوت لنگرگاهت در آیم
و در کنارت پهلو بگیرم
آغوشت را بازیابم
استواری امن زمین را زیر پای خویش...

نیش زخم دوست از نیش عقرب بدتر است

پس بزن عقرب که دردش کم تر است

چند بارامید بستی و دام برنهادی

تا دستی یاری دهنده

کلمه ای مهر آمیز

نوازشی یا گوشی شنوا به چنگ آری؟

چند بار دامت را تهی یافتی؟

از پای منشین

آماده شو! که دیگر بار و دیگر بار دام باز گستری ...

حس می کنم و می دانم

دست می سایم و می ترسم

باور می کنم و امیدوارم

که هیچ چیز با آن به عناد بر نخیزد

می خواهم آب شوم در گستره ی افق

آنجا که دریا به آخر می رسد

و آسمان آغاز می شود

می خواهم با هر آنچه مرا در بر گرفته یکی شوم

از بخت یاری ماست شاید، که آنچه که می خواهیم

یا به دست نمی آید

یا از دست می گریزد

...

گاه آنکه ما را به حقیقت می رساند
خود از آن عاریست
زیرا تنها حقیقت است که رهایی می بخشد

برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم

که چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند

گوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنود

برای تو و خویش روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد

و زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد

و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است

سخن بگوییم

...

دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من

...

لبخند تو
چون زورقی طلایی
که بر دریای نیلی گذر می‌کند
از پیش چشمان خیره‌ی من
گذشت
و من یک باره زیبایی تو
و تنهایی خود را
یافتم

شبی ساکت و دلگیر؛ خودم بودم و قلبی که زغم بسته به زنجیر؛ و نزدیک اذان بود که پیچید به آفاق همه نغمه تکبیر؛ نوشتند که هنگام اذان دست به دامان خدا باش و مشغول دعا باش؛ که باز است به درگاه الهی در رحمت و آن لحظه بُوَد لحظه شیرین اجابت؛ شدم غرق عبادت ؛ دو چشمم همه ام اشک شد و روی لبانم همه سوگند که یارب تو رهایم کن از این بند و گفتم به خدا بین دعایم که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم
همان جا که دل از سوز فراغش شده بی تاب ؛همان جا که زده دست به دامان زمین خوشه مهتاب؛ همان وادی سوز و عطش و درد ؛همان وادی شرمندگی آب ؛همان وادی پاک حرم حضرت ارباب ؛همان جا که زمینش همه نور است ؛پر از شور و شعور است ؛حماسه است غرور است شرمنده تر از وادی طور است و فرش حرمش از پَر حور است و بر مهدی زهرا همه شب راه عبور است همان جا که حرم خانه دلهاست و عشقش همه در آب و گل ماست زیارتگه زهراست ؛عبادتگه موسی است دخیل حرمش حضرت عیسی است و زیباست خدا محو تماشاست که یک سو حرم شاه و یک سو حرم حضرت سقاست
مکانی که قدم رنجه نمودست گل یاس؛ تمامش کند از عشق و احساس به لبهاش بود ذکر ابالفضل و دریای دو چشمش همه الماس همان کعبه کوچک؛ کف العباس؛ مکانی که در آن عشق زند موج همان جا که زند پر به هوایش دل من هر دم و هر شب؛ همان جا که به هر جای زمینش هست نشان از قدم محترم حضرت زینب ؛همان خاک که هم بدر و احد خندق و احزاب و حنین است که دل از عالم هستی برباید خیابان بهشتی که معروف به بین الحرمین است

خانه ات سرد است؟

خورشیدی در پاکت میگذارم

و برایت پست میکنم

ستاره ای کوچک در کلمه ای بگذار و به آسمانم روانه کن

بسیار تاریکم!

پر معنی ترین کلمه "ما" است آنرا بکار ببریم

عمیق ترین کلمه "عشق" است به آن ارج بنهیم

بی رحم ترین کلمه "تنفر" است آن را از بین ببریم

سرکش ترین کلمه "هوس" است با آن بازی نکنیم

خود خواهانه ترین کلمه "من" است از آن حذر کنیم

ناپایدارترین کلمه "خشم" است آن را فرو ببریم

بازدارترین کلمه "ترس" است با آن مقابله کنیم

با نشاط ترین کلمه "کار" است به آن بپردازیم

پوچ ترین کلمه "طمع" است آن را در خود بکشیم

سازنده ترین کلمه "صبر" است برای داشتنش باید دعا کنیم

روشن ترین کلمه "امید" است به آن امیدوار باشیم

ضعیف ترین کلمه "حسرت" است توجهی به آن نداشته باشیم

تواناترین کلمه "دانش" است آن را فراگیریم

محکم ترین کلمه "پشتکار" است ایکاش آن را داشته باشیم

سمی ترین کلمه "غرور" است باید در خود بشکنیمش

سست ترین کلمه "شانس" است به امید آن نباشیم

شایع ترین کلمه "شهرت" است دنباله رو آن نباشیم

لطیف ترین کلمه "لبخند" است آن را همیشه حفظ کنیم

حسرت انگیز ترین کلمه "حسادت" است از آن فاصله بگیریم

ضروری ترین کلمه "تفاهم" است سعی کنیم آن را ایجاد کنم

سالم ترین کلمه "سلامتی" است به آن اهمیت بدهیم

اصلی ترین کلمه "اطمینان" است به آن اعتماد کنیم

بی احساس ترین کلمه "بی تفاوتی" است مراقب آن باشیم

دوستانه ترین کلمه "رفاقت" است از آن سوء استفاده نکنیم

زیباترین کلمه "راستی" است با آن روراست باشیم

زشت ترین کلمه "دورویی" است یک رنگ باشیم

ویرانگرترین کلمه "تمسخر" است دوست داری با تو چنین کنند؟

موقرترین کلمه "احترام" است برایش ارزش قایل شویم

آرام ترین کلمه "آرامش" است امید داشته باشیم تا به آن برسیم

عاقلانه ترین کلمه "احتیاط" است حواسمان را جمع کنیم

دست و پاگیرترین کلمه "محدودیت" است اجازه ندهیم مانع پیشرفتمان بشود

سخت ترین کلمه "غیرممکن" است باور کنیم که وجود ندارد

مخرب ترین کلمه "شتابزدگی" است مواظب پل های پشت سرمان باشیم

تاریک ترین کلمه "نادانی" است آن را با نور علم روشن کنیم

کشنده ترین کلمه "اضطراب" است آن را نادیده بگیریم

صبورترین کلمه "انتظار" است منتظرش باشیم

بی ارزش ترین کلمه "انتقام" است بگذاریم و بگذریم

ارزشمندترین کلمه "بخشش" است سعی خودمان را بکنیم

قشنگ ترین کلمه "خوشروئی" است راز زیبائی در آن نهفته است

تمیزترین کلمه "پاکیزگی" است رعایت آن اصلا سخت نیست

رساترین کلمه "وفاداری" است چه خوب است سر عهدمان بمانیم

تنهاترین کلمه "گوشه گیری" است بدانیم که همیشه جمع بهتر از فرد بوده

محرک ترین کلمه "هدفمندی" است زندگی بدون هدف، واهی پیمودن است

و هــدفمنــدتـرین کلــمه "موفقیت"است پس همه با هم پیش به سوی موفقیت